Wanneer ze mij een hand schudt, weet ik al hoe laat het is. Koude vingers, natte palm. Ze zegt ‘Kom binnen’, begint dan over de tandarts, die ze moet bellen, maar waarvan ze het nummer niet heeft, of ik het nummer ken, of ik misschien even kan bellen?
Ik stap naar binnen, ruik haar luier. Een acceptgirokaart van tandartsenpraktijk Doorn duwt ze in mijn handen, waarna ze de deur achter me sluit.
De vrouw vraagt of ik misschien weet waarom de tandarts haar niet meer wil behandelen. Ik leg mijn jas over mijn arm, volg haar naar de woonkamer, speur naar een plek waar we zouden kunnen gaan zitten, maar overal liggen stapels folders, kledingstukken, handdoeken, knuffelbeesten. De vrouw reikt mij ook andere brieven en rekeningen aan. Ze wijst naar de zorgmap op tafel, ze zegt, ‘Wil je die ook?’
Ik antwoord haar dat ik niet de hulp ben, dat ik met haar ga praten over de hulp, ‘ik ben van het clienttevredenheidsonderzoek, als het goed is heeft u een brief ontvangen, ik ben benieuwd naar uw ervaringen met de zorg.’
Ze knikt, ze zegt ‘ik ben hier twee jaar geleden naar toe verhuisd, m’n zoon komt af en toe langs, ik heb last van mijn schouders en mijn heupen, en nu heb ik ook al problemen met de tandarts.’
Ik leg de brieven en rekeningen terug op de tafel. Ik vraag, ‘waar kan ik gaan zitten?’
Ze wijst naar de bank. Ik leg de stapels folders opzij, grabbel in mijn tas op zoek naar mijn laptop. Ze gaat naast me zitten, pakt mijn elleboog, begint zachtjes te huilen, ‘ook al de tandarts, als je weet hoeveel het me al heeft gekost om hier naar toe te verhuizen, en m’n zoon werkt veel, ik zie hem bijna nooit, en m’n zus, haar dochter heeft kanker, uitgezaaid naar d’r longen, dus daar kan ik niet naar toe.’
Hebbes, de laptop. Ik klap het scherm open, start het interviewprogramma, vul haar code in, haar geslacht, haar leeftijd, haar burgerlijke staat, de plaats waar ze woont. De eerste vraag verschijnt, ‘Kunt u iets vertellen over hoe u de bereikbaarheid en toegankelijkheid van uw hulp hebt ervaren?’, en ik vuur af.
