Met een aantal andere ‘young creatives’ volg ik een cursus online branding. Onze social mediadeskundige is Kirsten Jassies, een eenenveertig jarige vrouw getooid in donkerroze klokrok en lichtgroene haarband, werkzaam op tientallen kanalen – ‘ik update de hele dag door.’
‘Kijk – dit meisje heeft meer dan twee komma vier miljoen volgers,’ zegt Kirsten, ze toont de instagrampagina van Negin Mirsalehi, een Nederlandse modeblogger. ‘In 2008 heeft zij besloten de wereld te gaan veroveren, nu wordt ze door alle modehuizen gevraagd.’
We bekijken de foto’s van Negin. We zien:
Negin in een lange camelkleurige jas op een stoepje in Amsterdam.
Negin in een gestreept badpak op een speedboot aan de kust van California.
Negin die een ijsje vasthoudt, welke locatie precies, is niet duidelijk.
Negin in een soort trouwjurk in Venetië.
‘Chanel heeft Negin onlangs betaald om iets van de collectie te dragen. Ze kreeg er duizenden euro’s voor, ’ zegt Kirsten.
In de film The Devil wears Prada wijst modebladbaas Miranda Priestly haar nieuwe assistent Andy Sachs terecht wanneer zij haar neus ophaalt voor de modewereld. Priestly: ‘Okay, I see, you think this has nothing to do you with you? You go to your closet and you select- I don’t know- that lumpy blue sweater, for instance, because you’re trying to tell the world that you take yourself too seriously to care about what you put on your back?’
Sinds deze film durf ik niet meer hardop te zuchten bij fashionmagazines, foodietweets of “just live your life’ blogs. Priestly heeft namelijk gelijk. Hoezo zou ik denken dat ik hier niks mee te maken heb? Wie volgt er notabene een cursus online branding?
Toch valt het me soms zwaar, dat niet zuchten.
Wanneer ik na afloop van de cursus op mijn fiets stap, krijg ik een bericht via mijn twitter-account. Ik heb er een nieuwe volger erbij. Blij fiets ik naar huis.
