Terwijl ik bij mijn huisgenoten aanschoof om te gaan eten, belde Helena op of ik over een uur meewilde naar een toneelstuk, Nobody Home, over een Iraanse, Bosnische en Syrische vluchtelingen. Ze had een kaartje over, de vriendin met wie ze zou gaan, kon niet. Zonder na te denken zei ik ja. Toen ik ophing had ik spijt.
‘Waarom zeg ik altijd ja zonder na te denken? Ik heb helemaal geen geld, ik heb helemaal geen zin in vluchtelingen en ik moet me ook nog haasten,’ klaagde ik bij mijn huisgenoten.
‘Je kan nog afbellen,’ zei er een. Ze zette een pan met couscous op tafel.
‘Nee, ik moet het gewoon leren: dit zijn de consequenties van ja zeggen zonder na te denken.’ Ik schepte wat couscous op mijn bord.
Na het eten wasten we af, veegden we de vloer en dronken thee. Ik ging nog even naar boven om m’n tanden te poetsen en om iets in mijn haar te doen. Ook wilde ik een andere broek aan, waardoor ik ook een andere trui aan moest trekken, maar omdat ik die niet kon vinden, trok ik toch weer mijn eerste broek aan, terwijl het truitje dat ik daarbij aan had, door het almaar wisselen ernstig was gekreukt en dus opnieuw gestreken moest worden.
‘Waarom kom ik toch altijd te laat, terwijl ik gewoon op tijd was?’ fluisterde ik tegen Helena terwijl we in een overvol theater plaatsnamen.
