Bij Echt Gebeurd vertellen mensen voor uit hun puberdagboek. En zoals Paulien zegt, ‘dat lijkt verschrikkelijk, dat is het ook, maar het is ook erg leuk en louterend.’
Schijnt.
In ieder geval, zaterdagavond kreeg ik een telefoontje van de dagboekverteller dat ze het niet meer wilde. Terwijl Echt Gebeurd de volgende dag al was. Grote paniek, want hoe snel vind je op zaterdagnacht een nieuwe lezer?
Zelf de kelder in gedoken. En vond daar een doos. Een doos met daarin nog een doos en daarin weer dichtgeplakte enveloppen met foto’s, brieven en schriften die vol – overvol – waren geschreven, over:
de eerste zoen, het eerste verdriet, de tweede zoen, het tweede verdriet, de Twin-Towers, Marco Borsato, angst voor oorlog, jaloers zijn op vriendinnen, het konijn, mijn kaaklijn, angst voor reizen, angst voor mijn dunne armen, angst voor de dood van mijn ouders, broers, vriendinnen, opa’s en oma’s, oom’s en tantes en mijzelf.
Ik las tot drie uur ’s nachts. Afgezien van Marco Borsato, was er eigenlijk ook weer niet heel veel veranderd.
