Alles is er opgericht dat ik ga slapen. Ik lig om half 11 in bed. Ik heb gedouched, ik heb mijn dekbed opgeklopt. Het is koel en donker in de slaapkamer. Maar dan.
Terwijl ik mij omdraai, ontvang ik een appje van een vriendin. ‘Kijk,’ schrijft ze, ‘dit is leuk’, met daaronder een smiley die een hartje kust, én een link naar een youtube-filmpje.
Ik klik zonder na te denken, waarop een zeer jonge Whitney Houston in een zwart getailleerd pak verschijnt. Ze zingt ‘I wanna dance with someybody’, daarna ‘How will I know.’ Het is een concert tijdens een grammy-award uitreiking, uit 1987.
Ik wil mijn telefoon wegleggen, maar ik scroll nog even verder in de lijst met links die youtube aanbeveelt. Wil ik niet het concert van Whitney in Brazilië bekijken? Of het tv-interview met Oprah?
Nee, ik wil het eigenlijk niet, maar toch klikt mijn wijsvinger op het tv-interview met Oprah. En wat blijkt, niet alleen Whitney zit op de fauteuil, maar ook haar dochter. De dochter zegt: ‘I’m really proud of her. She is not only my mother, she is also my best friend.’
Daarna zie ik, in volgorde van opkomst: Whitney Houston in concert in Brazilië, Whitney Houston in duet met Michael Jackson tijdens de Sammy Davis 60th Anniversary Cellebration, Whitney Houston in the deleted scenes van The Bodyguard, Whitney Houston in the undeleted scenes van the Bodyguard, de afscheidsspeech van Kevin Costner tijdens de begrafenis van Whitney Houston, het lied van R. Kelly ook tijdens de begrafenis van Whitney Houston, een opname van de begrafenisstoet van de dochter van Whitney Houston, een interview met tante van de dochter van Whitney Houston die boos is op de ex-man van Whitney Houston.
Het is inmiddels half 2 wanneer ik mijn telefoon wegleg. In het donker staar ik naar de muur. Mijn voeten zijn heet. Mijn slaap is weg. Hoe had dit kunnen gebeuren?
Dit verhaal was ook te horen op AmsterdamFM. Luister hier.
