Huisgenoot Anaïs heeft haar witte bloes aangetrokken. Over een uur tekent ze het contract van haar nieuwe baan: taalassistent Frans op een hogeschool voor 12 uur per week. Wanneer ze de deur uit gaat, zie ik hoe opgelucht ze is. Een half uur later ontvang ik een bericht. ‘Ze willen dat ik 24 uur ga werken in plaats van 12!’ Ik stuur haar felicitaties, want: meer uren is meer verdienen. Haar bericht volgt snel: ‘Voor hetzelfde loon!’
Het afgelopen jaar zag ik Anaïs iedere dag het internet afstruinen, op zoek naar een baan. Ze solliciteerde als senior marketeer op alles, fulltime, deeltijd, boven of onder haar niveau, en als er echt niets anders was, werkervaringsplekken. Ze hield de vacatures, inleverdata en reacties netjes bij in een excel-sheet. Omdat ze Frans is, hielp ik haar met de taal. Niet overal een -s achter, niet teveel woorden proppen in één zin, Nederlanders houden van heldere taal. Bij ieder brief vroeg ze of ze het zou vermelden, de burn-out en het jaar in de ziektewet. Ik schudde dan resoluut mijn hoofd. ‘In principe ben je nog in dienst.’ Maar Anaïs was er niet zo zeker van.
Bij de sollicitatie met de hogeschool vertelt ze over de druk bij haar vorige werkgever. De dame van P&O is blij met haar eerlijkheid en verzekert dat het hier anders gaat dan bij een groot commercieel bedrijf.
