‘Ik heb weer zin om te leven,’ zegt de vrouw. Ze houdt haar armen gekruist over haar buik. Ze draagt een lichtblauwe trui en een donkerblauwe broek. Op de hoogte van haar borst prijkt een gouden broche, een bloem, een roos of een vergeet-mij-niet of misschien wel een orchidee uit een of ander tropisch land, ik weet het niet, want ik zit net iets te ver weg om zoiets kleins goed te zien, zo’n ander halve meter om precies te zijn, zij op de bank en ik op de stoel. Ze zegt, ‘En eerst niet.’
Ik ben al een half uur bij haar thuis. Ik interview deze vrouw voor een cliënttevredenheidsonderzoek over de zorg. Hoe heeft u de zorg ervaren? Slecht, voldoende, goed, of uitstekend. Welk cijfer geeft u uw leven? Kies tussen 0 en de 10. Dat soort werk. Bij binnenkomst vroeg ze naar mijn ID-kaart. Ik moest mijn schoenen uitdoen en mijn tas in de hal achterlaten. Op een stoel met een pluche kater op de leuning, mocht ik plaatsnemen.
Dat is fijn,’ zeg ik tegen de vrouw. Ik schrijf onder het kopje ‘Resultaat zorg’: ‘weer zin om te leven.’ Daarachter, tussen haakjes, ‘eerst niet’.
Het interview is bijna afgelopen. Ik kijk de andere vragen nog even na, bijna alles is netjes ingevuld, alleen de overige vraag nog: ‘Wilt u verder nog iets kwijt?’
‘Ze vroegen me hoe ik me van kant had willen maken,’ zegt de vrouw.
Ik had de vraag nog niet gesteld.
Ze wacht ook niet op mijn antwoord.
‘Met pillen natuurlijk,’ zegt ze. Ook haar ogen zijn lichtblauw zie ik nu, dezelfde blauw als haar trui.
Wanneer ik weer buiten de deur sta, waait oktober langs mijn wangen. Er rijdt een bus voorbij, ik probeer de gezichten achter de ruiten te bekijken, maar ik kan ze niet goed zien, want de bus gaat te snel. Waarschijnlijk zijn het mannen en vrouwen. Mannen en vrouwen die wel of geen echtgenoot hebben, wel of geen kinderen hebben, wel of geen zin hebben om te leven, ergens in een leeftijd tussen de vier en vijfennegentig.
Dit verhaal was ook te horen op AmsterdamFM. Luister hier.
