Jezus Bombay!

Op een ochtend, toen hij over het fietspad van de Burgermeester van Heusdenlaan reed, fietste Jeremy een rat aan. Het was iets voor acht, over een kleine tien minuten zou op school de eerste bel gaan en Jeremy, die haast had, omdat zijn zusje had staan treuzelen in de badkamer, had de rat niet zien aankomen: ineens schoot er een bruine vlek vanuit de berm over het wegdek.

Kort verhaal gepubliceerd in de Revisor. Lees hier verder:

Burleske

Tijdens het avondeten vraagt een man zijn nieuwe vriendin of ze mee wil gaan naar een burleskeoptreden van een kennis. Hij laat een foto van de kennis zien op zijn telefoon. De vriendin ziet een vrouw met een wit geverfd gezicht, rode lippen en grote borsten. Ze knikt, ruimt de tafel af en vertrekt naar de badkamer om zich op te maken.

Het optreden van de kennis vindt plaats in een keldercafé met
rode abstracte kunst aan de muur, een plek die heel erg past bij de kennis, vindt de man, al merkt de nieuwe vriendin op, wanneer ze doorvraagt, dat hij die kennis ook weer niet zo heel lang kent, eigenlijk pas een week, een ontmoeting op de set van een reclamefilm die hij met zijn werk maakte voor een groot scheermesjesbedrijf.

Wanneer de kennis opkomt, fluit de man op zijn vingers. De nieuwe vriendin kijkt de zaal rond en telt vijf vrouwen in het publiek. Een vrouw lacht naar de man naast haar terwijl ze in een cocktailglas roert, een andere vrouw zit alleen. Zijzelf houdt haar bierglas met beide handen tussen haar benen vast.

Na afloop van het optreden vraagt de man aan de nieuwe vriendin wat ze ervan vond. Ze zegt leuk, heel leuk en geeft hem een kus op zijn wang. Tijdens het optreden heeft ze de blik van man nauwlettend gevolgd. Minutenlang keek hij naar de kennis, dan weer naar de grond, dan weer naar haar, en een enkele keer naar de geluidstechnicus.

Wanneer ze buiten staan en de fietsen pakken zegt de nieuwe vriendin dat ze ruimte nodig heeft, dat ze zich gekooid voelt. De man vindt het jammer dat ze alleen gaat slapen, hij was graag tegen dat warme lijf aangekropen.

Vermist

Op Terschelling is sinds vrijdag een man vermist. Voor het laatst is hij gezien bij Midsland aan Zee. Sindsdien zijn er zoekacties georganiseerd met honden, paarden, vrijwilligers en helikopters.

Ik ken de man een beetje, ik weet dat hij jaren op het eiland woont en bij de VVV werkt. Hij moet het eiland op zijn duimpje kennen. Ik volg het nieuws via Facebook. Ik bekijk de kaarten waarop gemarkeerd staat waar er is gezocht. Ik lees de steunbetuigingen van mensen van het eiland en van de wal.

Gisteravond ontving ik het bericht dat de man is gezien en dat hij zich waarschijnlijk in de duinen schuil houdt. Een vrouw op Facebook schrijft: ‘We moeten hem de ruimte geven, bel 112 als je hem ziet.’

Als kind ben ik een keer weggelopen. De reden voor mijn vertrek weet ik niet meer, maar in mijn rugtas had ik een schone onderbroek en een nieuwe tandenborstel gestopt. Die middag zwierf ik door de straten van Vlaardingen, ik zat in bushokjes en kocht kauwgom bij de drogist. Rond een uur of vijf kreeg ik honger. Ik liep intussen in een wijk waarvan ik de  straatnamen niet goed kon uitspreken. Ik ben naar huis gerend waar het eten klaar stond. Ik kan mij ook niet meer herinneren wat we aten, maar ik stel mij voor dat het iets met gehaktballen was.

Op de tafel in mijn kantoor

Midden op de tafel staat een kaars. Het is een witte kaars met een rood plastic bakje eromheen, het is het soort kaars voor op een begraafplaats of voor in een katholieke kerk, wanneer je aan iemand wil denken dan koop je zo’n kaars voor één of twee euro, je steekt haar aan met een lange aansteker, je zet haar op een tafel of rek waar meer van dit soort kaarsen staan, vaak zijn het er wel vijftig of tachtig, allen gekocht en aangestoken door mensen die aan iemand willen denken. De kaars op deze tafel is uit.

Aan de linkerkant van de tafel, niet ver van de kaars, staat een porseleinen kom met appels. Iets onder de rand van de kom zijn versieringen aangebracht, een patroon van afwisselend een kamervlieg, een tak met kleine langwerpige bladeren aan weerskanten en een fantasiebloem. In totaal zijn er zeven kamervliegen, veertien takken en zeven fantastiebloemen afgebeeld.

De appels in de kom zijn geel en hebben rode vlekken. Ze zijn ongeveer een kleine vuist groot. Om welk soort appels het hier gaat, is niet te zien, want ze dragen geen stickertjes en het zakje waarin ze gekocht moeten zijn, ligt er niet bij, deze is vermoedelijk door degene die de appels heeft aangeschaft, weggegooid, niet lang nadat hij of zij de appels in de kom heeft gelegd. Bij sommige appels rimpelt de schil een beetje. Een echte kenner zou overigens natuurlijk wel zien om welke soort het hier gaat.

Het tafelblad is, op deze spullen na, leeg. Er zijn wat vingerafdrukken te zien op het midden van de tafel. Je moet het licht wel mee hebben.

De kleur van het tafelblad is wit.

Ik begin

Ik begin. Weer. Opnieuw. Vanaf nu, zal ik iedere dag iets schrijven. Een paar regels maar, zoals deze regels, waarmee ik beschrijf hoe ik nu zit, achter mijn computer in mijn kamer met mijn blauwe vest aan met mijn neus naar de straat waar de tram om de tien minuten voorbij klingelt, en ik de letters op mijn toetsenbord indruk en weer weghaal met de knop backspace, om ze vervolgens opnieuw te laten verschijnen op het scherm voor mij dat geel licht geeft omdat ik dat ooit – een twee jaar geleden met kerst?- ingesteld heb, om ze opnieuw te laten verdwijnen op het scherm voor mij dat geel licht geeft omdat ik dat ooit – twee jaar geleden met kerst, ingesteld heb, net zolang, totdat, er iets staat waarmee ik kan beginnen.

Bietensap

In een café waar er suikerloze carrotcake en bietensap met gember wordt geserveerd, spreken een vriendin en ik af. We bestellen de bietensap en schuiven aan een tafeltje.

‘Hoe is het nou?’ fluister ik wanneer de drankjes voor ons staan. Er zijn slechts twee andere vrouwen in het café. Zij zitten aan een tafel een paar meter verderop en lezen een blad.
‘Gaat,’ fluistert mijn vriendin terug, ze neemt een slok van haar bietensap, ‘m’n shrink vindt dat het tijd is voor een ander.’
‘Waaat?’, roep ik uit. Ik zet mijn bietensap met een klap op de tafel en wil graag nog een keer ‘waaat’ uitroepen, maar de twee vrouwen kijken op.
Ik buig me voorover naar mijn vriendin. ‘Het is drie maanden uit!’ fluister ik.
‘Nouja, hij vroeg eigenlijk ook meer of ik al naar anderen keek,’ zegt de vriendin, ‘en kijken moet blijkbaar kunnen.’
Ik haal m’n schouders op. ‘Ik deed er een jaar over.’
‘Tja.’
‘En je shrink zei dit?’

Wanneer ik weer thuis ben, lees ik Een zwarte monnik, een kort verhaal van Tsjechov uit 1893. Het is een betamelijk langdradig verhaal over een intellectueel die Kovrin heet en aan psychoses lijdt waardoor hij een zwarte monnik ziet die hem zegt dat hij de uitverkorene is. Er is ook een appelboomgaard en een man die Jegor Semjonytsj heet en stukken schrijft over het omspitten van de grond van nieuwe tuinen, want het gaat allemaal niet goed met die gaard. Maar waar het mij om gaat: aan het eind van het verhaal overlijdt Kovrin aan tuberculose. Op dat moment is hij een jaar gescheiden van Tanja wie hij op het einde van hun huwelijk een wankelend skelet en een grote vergissing noemde.

En toch.

Wanneer Kovrin in een plasje opgehoest bloed op de slaapkamervloer ellendig ligt te sterven, roept hij niet zijn gloednieuwe vriendin Varvara aan (die twee meter verderop in zijn bed slaapt!), nee, hij roept Tanja aan, tot drie maal toe.

Tsjechov begreep het.

Cortisol

Omdat het zonnetje schijnt, loop ik in de ochtend een blokje rond. Het blokje is eigenlijk het park dat in een lus loopt, het is een achtje.

Tijdens de wandeling denk ik aan de nacht ervoor. In de kroeg schreeuwde een man in mijn oor dat veel van de verhalen die ik schrijf met iets eindigen wat niet op het stuk ervoor slaat. ‘Dan denk ik, waar gaat het over?’
‘Welke verhalen?,’ zei ik, ‘zeg maar, concreet gezien?’
Het deed allemaal een beetje pijn.
Hij wist het niet.

’s Avonds ben ik weer in het park. Nu loop ik geen achtje, maar ik doe een bootcamp met zeven andere vrouwen. Tijdens het muurzitten vertelt de vrouw die ons traint over een andere training die ze geeft, een training waarbij er cortisol wordt aangemaakt en waarbij er melkzuren verbranden.

‘Moet je daar heel sterk voor zijn?’ vraag ik. Ik strek mijn benen.

‘Je moet het vooral willen,’ zegt de vrouw, ’het is voor mensen die zichzelf echt een stukje verder willen brengen.’

Na afloop wandel ik weer naar huis.

Een man vroeg een vrouw ten huwelijk

Een man vroeg een vrouw ten huwelijk en de vrouw antwoordde met ja. Al kon het ook andersom zijn, dat de vrouw de man vroeg en de man instemde. Het was inmiddels vijfendertig jaar geleden en sinds die tijd was er heel wat gebeurd.

Wel waren de man en vrouw het er over eens dat het die avond van het aanzoek had geonweerd.

De vrouw herinnerde zich het eten bij de Chinees, de ober die alsmaar verkeerde drankjes serveerde en na afloop, de twee pandakalenders die ze boven hun hoofd hielden, terwijl ze door de onweersbui van het restaurant naar de bushalte renden.

‘Zijn schoenen waren nat, zijn broek was nat, zijn gezicht, zijn handen, behalve dat ene stukje kruin onder die kalender,’ vertelde de vrouw later graag op verjaardagen, ‘toen vroeg ik hem.’

De man wist zich ook de natte kleren voor de geest te halen, alleen meende hij dat ze zich die avond op een boerencamping vlak onder Toulouse hadden bevonden. In de slaapzak had hij de vrouw stevig tegen zich aangehouden, terwijl het tentdoek om de paar seconden werd verlicht. ‘Haar jurk plakte tegen mijn benen,’ zei de man later tegen zijn vrienden, ‘ze gaapte, ik zag haar gouden kies, toen vroeg ik haar.’

Omdat de man overleed, werd er een begrafenis georganiseerd. De vrouw trok haar mooiste jurk aan en liet zich door haar kinderen naar de begraafplaats leiden. ‘Hij stond in de tuin de clematis te snoeien, ik wilde thee zetten,’ zei de vrouw tegen haar oudste zoon, ‘toen ik bij hem aankwam, was hij weg.’